Deeleconomie: samen spelen, samen delen
Ze ziet ze overal: vakantiegangers die met hun handdoek de beste bedjes claimen en er de hele week niet meer vanaf te slaan zijn. Ongeacht of ze er nu wel of niet op liggen. En zo onnodig. Want als we de deeleconomie iets meer ter harte nemen is er meer dan genoeg voor iedereen.
In de zinderende Toscaanse zon slenter ik naar het zwembad. De terracottategels zijn te heet om op te staan, dus ik zoek vertwijfeld naar een schaduwplekje. Mijn oog valt op de geel met wit gestreepte handdoeken van de Denen, die vóór de lunchpauze ook al ongebruikt op de ligbedjes lagen. Nonchalant naast de lege blikjes Fanta en plastic bekertjes, de beste plekjes aan het zwembad bezet houdend.
Deze is van mij!
Wat is dat toch, dat mensen de gewoonte hebben om dingen te claimen? Alsof alleen het tijdelijke gebruik ervan niet genoeg is. Zijn ze bang dat er straks geen plek meer aan het zwembad is? Gaan ze überhaupt nog wel zwemmen vandaag of liggen de handdoeken er slechts om de dominantie van hun groep te duiden? Terwijl we onze kinderen leren om samen te delen, lijkt die les voor volwassenen tot het verleden te behoren.
Deeleconomie 2.0
Hoe mooi zou het zijn als we allemaal slechts gebruik maken van de dingen die we nodig (denken te) hebben en na gebruik netjes achterlaten voor een ander om van te genieten? Hoeveel minder auto’s, fietsen, kleding, speelgoed, kantoormeubelen en andere spullen hoeven we te produceren als we het samen delen? In een economie die niet draait om bezit, maar om gebruik. We zijn slechts passanten. Net zoals de vele families die dit Toscaanse landgoed tijdelijk hebben bewoond, ervan hebben genoten en hebben onderhouden in de 250 jaar dat deze oude gebouwen hier al staan. Om het vervolgens door te geven aan een nieuwe familie.
Next one please
Ik loop naar een bedje op een schaduwplekje en gooi de geel met witte handdoek aan de kant. Ik nestel me met mijn leesboek in een comfortabele positie en al gauw zit ik weer midden in het verhaal. En mochten de Denen zo terugkomen, dan ben ik vast al weer vertrokken om ruimte te maken voor de volgende gast. Want de zon is niet van mij, net zo min als de schaduw. Ik geniet er slechts tijdelijk van.
