Ze ziet ze overal: vakantiegangers die met hun handdoek de beste bedjes claimen en er de hele week niet meer vanaf te slaan zijn. Ongeacht of ze er nu wel of niet op liggen. En zo onnodig. Want als we de deeleconomie iets meer ter harte nemen is er meer dan genoeg voor iedereen. 

In de zinderende Toscaanse zon slenter ik naar het zwembad. De terracottategels zijn te heet om op te staan, dus ik zoek vertwijfeld naar een schaduwplekje. Mijn oog valt op de geel met wit gestreepte handdoeken van de Denen, die vóór de lunchpauze ook al ongebruikt op de ligbedjes lagen. Nonchalant naast de lege blikjes Fanta en plastic bekertjes, de beste plekjes aan het zwembad bezet houdend.

Deze is van mij!

Wat is dat toch, dat mensen de gewoonte hebben om dingen te claimen? Alsof alleen het tijdelijke gebruik ervan niet genoeg is. Zijn ze bang dat er straks geen plek meer aan het zwembad is? Gaan ze überhaupt nog wel zwemmen vandaag of liggen de handdoeken er slechts om de dominantie van hun groep te duiden? Terwijl we onze kinderen leren om samen te delen, lijkt die les voor volwassenen tot het verleden te behoren.

Deeleconomie 2.0

Hoe mooi zou het zijn als we allemaal slechts gebruik maken van de dingen die we nodig (denken te) hebben en na gebruik netjes achterlaten voor een ander om van te genieten? Hoeveel minder auto’s, fietsen, kleding, speelgoed, kantoormeubelen en andere spullen hoeven we te produceren als we het samen delen? In een economie die niet draait om bezit, maar om gebruik. We zijn slechts passanten. Net zoals de vele families die dit Toscaanse landgoed tijdelijk hebben bewoond, ervan hebben genoten en hebben onderhouden in de 250 jaar dat deze oude gebouwen hier al staan. Om het vervolgens door te geven aan een nieuwe familie.

Next one please

Ik loop naar een bedje op een schaduwplekje en gooi de geel met witte handdoek aan de kant. Ik nestel me met mijn leesboek in een comfortabele positie en al gauw zit ik weer midden in het verhaal. En mochten de Denen zo terugkomen, dan ben ik vast al weer vertrokken om ruimte te maken voor de volgende gast. Want de zon is niet van mij, net zo min als de schaduw. Ik geniet er slechts tijdelijk van.

Bam! Ik ga het doen, maak de stap en spreid mijn vleugels uit. Ik start als zelfstandig ondernemer. Na vijftien jaar ervaring als communicatieadviseur en -manager voor mooie organisaties ga ik het nu zelf doen onder de naam Peppercom. Aangenaam!

Waarde toevoegen

Moedig, zeggen mensen dan. Is dat zo? Misschien wel. Maar ‘no guts, no glory’. Ik verlies de zekerheid van een vast inkomen, maar ik krijg er zóóóveel voor terug. Wat dacht je van de kans om voor gave organisaties te werken en te doen waar je goed in bent? Te leren van hen en nieuwe mensen te ontmoeten. Hoeveel voldoening geeft dat? Mijn eigen keuzes te maken, mezelf te ontwikkelen op inhoud en branche en mijn kennis aan andere bedrijven toe te voegen. Best verrijkend!

Flexibel is de mode

Volgens mij passen flexibele arbeidsrelaties juist enorm goed in deze tijd. Netwerkorganisaties, flexibele schillen, blue oceans: helemaal van nu. Het is niet meer noodzakelijk om veertig jaar in vaste dienst te zijn om een vraagstuk goed op te kunnen pakken. Natuurlijk bouw je bij voorkeur duurzame relaties op. Zodat je aan één woord genoeg hebt. Maar kijk je ook naar het beste team om de klus te klaren en stel je dat team flexibel samen.

Kortom: ik heb er zin in en vertrouwen in. En daarbij: ik leef graag volgens het motto ‘If you want it, smash and grab it!’*

*(c) Navarone